قاصد  آمد   دوش  از  وی  نامۀ   دلبر گرفتم         بهر  ایثار رهش از جان  خود  دل  برگرفتم

نامه  را  بوسیدم  و  بوئیدم   و  بر  سر نهادم         بارها خواندم  زسر تا پا و باز از سرگرفتم

تا سحرچون شمع بودم  گاه  گریان گاه خندان         رفت خواب ازدیده ترک بالش  و بسترگرفتم

نامه  ازاشکم چو زلف یار و روزمن سیه شد         آخر الامر آستین  حا ئل  به  چشم  تر گرفتم

آمدم  از خانه  بیرون هر طرف  رفتم  شتابان        هرکه را  دیدم   سراغ  آن  پری  پیکرگرفتم

بر  د ر دیری  رسیدم  از مغان  جمعی  بدیدم        ناله  از دل  برکشیدم جا  در آن محضرگرفتم

خلوتی  در بسته  پیری   داد  از شفقت  نشانم        سوی  آن  خلوت  دویدم  حلقۀ  آن در گرفتم

هی زدم آن  حلقه بر در هی خروشیدم  مکرر       تا   اثر از آن  خروش  و  نالۀ  بی  مَرگرفتم

باز شد  در آن  سمنبر پای  تا  سر شد مصور        در تما شا  کام   دل از آن  نکو  منظر گرفتم

حلقۀ  زلفش ز بس  درمن  تصرف کرد گفتی        در کمند   افتاده  یا جا  در د ل   اژدر گرفتم

سجده بردم پیش محراب دو ابرویش پس آنگه        بهر  قتل  منکر حسنش  به  کف خنجر گرفتم

مستی  چشمش بدیدم  حا لتی در من عیان شد        کز کف ساقی تو گفتی  پر زمی ساغر گرفتم

شکرین لعل لبش چون غنچۀ گل گشت خندان        ز ان  حلاوت من  نظر از چشمۀ  کوثرگرفتم

خال  هندو بررخ  چون آذرش دیدم  ز داغش        سوختم  آنسان که  گفتی جای  در  آذر گرفتم

با زبان جذبه از من رونمائی  خواست بروی        جان و دل  ایثار کردم  ترک جان و سرگرفتم

مات ماندم  بر جمالش محو گشتم  در جلالش        از جهان  گفتی  مکان  در عالم   دیگر گرفتم

گفت ها ن عید غدیر آمد سرودی  تازه  برگو        من به  خود  باز آمدم  پس خامه و دفترگرفتم

اندرآن حالت که دستم  مانده بود از کاردستی        خوش   برآوردم  ز شوق و دامن  حیدرگرفتم

آن  شهنشاهی  که   تا  گشتم  غلام   آستا نش       در جهان باج  شرف از سروران  یکسرگرفتم

قوّت   جبریل  را  کردم  ز وی  تحقیق  گفتا        هفت  شهر لوط  را  من  بر سر شهپر گرفتم

گفتمش  یاللعجب این قوّت و قدرت که  دادت        گفت  از  پیرم  علـی  بر همزن   خیبر گرفتم

کعبه را گفتم که دادت این مقام  و این صفارا        گفت این  رتبت من از میلاد آن  سرور گرفتم

چرخ را گفتم چه باشد اخترانت  گفت روزی        وام از ارض  نجف  مشتی در و  گوهرگرفتم

گفت پیغمبر نهادم عترت و  قرآن پس ازخود        من   به   قرآن   دامـن  بن  عمّ   پیغمبر گرفتم

یا علی  کوچکترین ذرات خورشید  وجودت        خود  منم  کز  روشنی  ره  بر مه  انورگرفتم

مه جهان روشن کند من دل ز خاک آستا نت        هر   دو  بگرفتیم  نور  اما  من  افزونترگرفتم

من  صغیر ناتوانستم  که مدح  حضرتت  را        پیشۀ  خود   ای   ولـیّ   اعظم    اکـبر گرفتم

حاجتی  دارم  ز حاجات  دگر ان  را  برآور       تا    بگویم    باز  از  نخل  سعادت  برگرفتم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: